Stories

Door de body trauma release methode wordt (chronische) stress, trauma en spanning uit het lichaam losgemaakt door op een veilige manier een mechanisme van trilling/vibratie in spier- en bindweefsel op gang te brengen. Hierdoor ontstaat ruimte voor het ontladen van spanning en verkramping, kalmeert het zenuwstelsel en kan het lichaam terugkeren naar een staat van rust en balans.

Bij trauma release breathwork wordt door een combinatie van intensieve en krachtige vormen van ademwerk opgeslagen trauma losgelaten. Door deze bevrijding van de ademhaling komt er weer meer ruimte voor energie en levenskracht.

Ons leven is in principe een moeiteloze flow, een natuurlijke stroom. Net zoals de natuur om ons heen. Toch ervaren wij in ons leven met regelmaat dat die natuurlijke stroom in onszelf stagneert. Dit kan zelfs al ontstaan vanaf je geboorte of jonge jeugdjaren. Zodra dat gebeurt dan ervaren we minder moeiteloosheid, minder levensgeluk, minder werkgenot, we raken oververmoeid, uitgeput, burn-out, krijgen steeds meer lichamelijke of psychische ongemakken of worden zelfs (chronisch/ernstig) ziek. Soms sluipt het er langzaam in en een andere keer lijkt het zomaar plots uit de lucht te komen vallen.
En toch gebeurt er niets zomaar. Hoe kan dat? Alles wat je in je leven meegemaakt en ervaren hebt of je voorouders meegemaakt hebben, wordt opgeslagen in je cel-geheugen, je onderbewustzijn. Dat zijn niet alleen de fijne, mooie en positieve herinneringen, maar ook alle onzekerheden, angsten, overtuigingen en trauma’s worden daar opgeslagen. Je bewustzijn is al het zichtbare in je leven. Je denken, doen en handelen maar ook je lichamelijke en mentale gezondheid is een directe weerspiegeling van de programmeringen en trauma’s in je onderbewustzijn. Wanneer je structureel en duurzaam iets wil veranderen in het zichtbare, bewuste deel van je leven is het noodzakelijk dat je je onderbewuste programmeringen en trauma’s aanpakt. Pas dan kan er diepgaande transformatie ontstaan.

Trauma kan bewust of onbewust ontstaan tijdens de geboorte, in de vroege jeugd, op momenten dat we ons afgewezen voelen,  gepest werden,  tijdens (enstige) ongelukken of operaties, maar ook door verlies bij scheiding, ziekte of sterfte. Maar ook kunnen trauma’s van (groot) ouders via de genen doorgegeven worden. Door deze trauma’s ontstaat er als het ware een verkramping op alle lagen (op celniveau) waardoor fysieke en/of mentale klachten ontstaan.

Het is in feite een noodmaatregel, een overlevingsstrategie. Het treedt in werking als het organisme er niet in slaagt, tijdens acuut gevaar de natuurlijke energiestroom van vechten of vluchten te volgen.
Wanneer de energie niet de kans krijgt zijn natuurlijke stroom te volgen, zijn condensatie, verkramping of bevriezing de meest voorkomende biologische reacties.

Door trauma kunnen volgende klachten en gevoelens ontstaan:

• Innerlijke onrust
• Stress
• Depressie
• Angsten
• Schaamte
• Schuldgevoel
• Slecht slapen
• Vermoeidheid
• Spierspanning
• Concentratieproblemen
• Herbelevingen
• Migraine
• Agressie/woede
• Burn-out
• (chronische) Ziekte

Bijna wekelijks krijgen wij de vraag hoe je jezelf het beste af kunt schermen voor de “harde” buitenwereld.

Maar waarom zouden we ons willen afsluiten van die buitenwereld?

De buitenwereld is er altijd, zal er ook altijd zijn en verteld ons juist héél veel over onszelf.

Ieders gevoel is uniek.
Wanneer de opmerking van een ander jou pijn doet zegt dat altijd iets over jezelf maar niets over de ander.
Jouw gevoel komt altijd vanuit jou.

Bijvoorbeeld
Iemand maakt een opmerking over je eetpatroon.
Ben je slank, fit en gezond dan zal je zo’n opmerking over eten eerder zien als een grapje en er verder geen aandacht aan schenken.
Heb je daarentegen overgewicht en een slechte conditie dan zal zo’n opmerking misschien voelen als aanval, belerend of wat dan ook.
Eén zelfde opmerking binnen een groep kan door iedereen totaal anders opgepakt en uitgelegd worden omdat iedereen kijkt vanuit zijn eigen bril 🤓

In plaats van je af te schermen tegen de opmerkingen buiten jezelf kan het zinvol zijn aan de slag te gaan met de gevoelens binnenin jezelf.
Hoe minder onzekerheid, angst, twijfel er in jou leeft hoe minder je getriggerd zult worden door opmerkingen buiten jezelf.

Vind je het heel lastig om bij het diepere onderliggende gevoel uit te komen dan kan een Holistic Health Coach sessie zinvol zijn.

Alles wat je heelt voor jezelf
heel je tevens voor je kind 💙

Ervaringen, emoties, angsten en onzekerheden zitten opgeslagen in je onderbewustzijn.
Zonder het vaak te beseffen reageren of handelen we als ouder vanuit deze oude ervaring.
Kinderen doen niet wat jij zegt, ze doen wat jij doet. Alles is energie.
Waar jij nog handelt vanuit een oud patroon, een onzekerheid of angst zal je kind hetzelfde doen.
De vorm waarop het uiting krijgt bij je kind kan anders zijn.
Het diepere gevoel wat eronder zit is hetzelfde.

Na een coaching sessie komt het heel vaak voor dat het gedrag van de kinderen direct mee veranderd in positieve zin.
Angsten die verdwijnen, slaappatroon wat verbeterd, zelfverzekerder etc.

Hieronder een mooi artikel

Holistisch kinderarts: dit is hoe je oude pijn onbewust doorgeeft op je kind

“Ik doe mijn best maar het is nog altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben ervan overtuigd dat er in ’n mensenleven dingen gebeuren die je voor altijd kunnen beschadigen. Je moet vergeven wordt er dan gezegd. Maar…wat moet ik vergeven als ik niet degene ben die het destructieve gedrag heeft vertoond? Maar…ik blijf mijn best doen het los te laten…”

Wanneer jij de overtuiging hebt dat je wonden niet kunnen genezen,
zullen ze ook niet genezen.
Wanneer je denkt dat iets voor altijd zal blijven,
zal het ook blijven.

Het oneindig blijven herhalen van je pijn verhalen,
zorgt ervoor dat je ook in die pijn blijft.
Mocht er al een proces van heling bezig zijn,
dan krab je het korstje er zelf weer af waardoor de wond blijft bestaan.

Vergeven doe je niet voor een ander,
vergeven doe je voor jezelf.
Het is de eerste stap.
Wanneer je kan vergeven,
veeg je het verhaal niet weg,
maar ontdoe je het van
een negatieve lading.
Een negatieve lading die je in
slachtofferschap houdt.

Je zegt eigenlijk: ik laat dit verhaal los
omdat ik niet langer wil dat het
mijn leven op een negatieve wijze beïnvloedt.
Daarmee verdwijnt de dader en slachtoffer
energie en ontvang je ruimte
waardoor je anders kan gaan kijken.

Wanneer iemand je iets heeft aangedaan,
blijf je degene de macht over jou geven
zolang je jezelf als slachtoffer ziet.

Zodra je bereid bent om te vergeven,
ontdoe je je van die verbinding en
laat je de rol van slachtoffer los.

Wat niet wil zeggen dat
je niets is aangedaan,
maar wel dat je niet langer bereid bent
om een ervaring in het verleden,
een persoon of situatie,
je heden te laten bepalen.

Dat is het zetten van een punt.

Pas dan kan de verwerking beginnen,
omdat je niet langer beïnvloed wordt
door dat wat er in het verleden
is gebeurd.

Pas dan ligt de toekomst
in jouw handen.

Bron: Lichtflits

Loslaten, een woord waar ik altijd weinig mee kon.
Het is ook zo makkelijk gezegd tegenwoordig.
Ah joh, laat los!

Wie kan er werkelijk iets met deze term?
Wie weet hoe je écht loslaat?

De afgelopen jaren kwam ik het loslaten op diverse manieren tegen.
Door mijn ziekte verloor ik mijn werk waar ik ruim 20 jaar met heel veel plezier gewerkt heb.
Tevens verloor ik tijdens mijn ziekte vriendschappen en zelfs familieleden die (heel) dicht bij me stonden.
In eerste instantie deed dat pijn, veel pijn zelfs. Het voelde als een rouw proces.
Andersom was het nodig dat ik zelf mensen losliet, vriendschappen die veranderden, die niet meer resoneerden, die niet onvoorwaardelijk bleken.
Zodra je zelf verandert, verandert de omgeving met je mee.

Een bekend gezegde is:
“Je bent het gemiddelde van de mensen waar je het meest mee omgaat”
Een waarheid als een koe.
Het is belangrijk dat we volledig ons zelf kunnen en mogen zijn, met onze eigen stroom meebewegen.
Zonder oordeel of projectie.

Loslaten van mensen voelde een tijd lang als de allergrootste uitdaging.
Iets wat ik niet alleen kon.
Waarom hield ik zo vast aan mensen en situaties uit het verleden?
Waarom kon ik niet leven vanuit een natuurlijke flow?
Tot ik tijdens een HHC sessie diep van binnen kon voelen dat loslaten de allerhoogste vorm van liefde is.
Liefde is de ander volledig de ander kunnen laten zijn zonder voorwaarde.
En dat we daarnaast volledig onszelf kunnen en mogen zijn.
Om los te laten is liefde nodig….
Onvoorwaardelijk♡

Laatst ontving ik deze mooie tekst van Nelson Mandela.

💙 Loslaten 💙

Om los te laten is liefde nodig.
Loslaten betekent niet dat ’t me niet meer uitmaakt.
Het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan oplossen of doen.
Loslaten betekent niet dat ik ‘m smeer.
Het is het besef dat ik de ander ruimte geef.
Loslaten is niet het onmogelijk maken,
maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
Loslaten is machteloosheid toegeven,
hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb.
Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven,
je kunt alleen jezelf veranderen.
Loslaten is niet zorgen voor,
maar geven om.
Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan mens te zijn.
Loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheersen,
maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,
het is de ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
Loslaten is niet ontkennen,
maar accepteren.
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals het komt en er mezelf gelukkig mee prijzen.
Loslaten is niet anderen bekritiseren of reguleren,
maar te worden wat ik droom te kunnen zijn.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor de toekomst.
Loslaten is minder vrezen,
en meer beminnen.
~ Nelson Mandela ~

Mam, mag ik stage lopen bij jou?
Schat, dat zou ik super leuk vinden maar dat kan echt niet in verband met privacy.
Ja, dat snap ik.
Op school heb ik verteld wat jij voor werk doet en school vind het juist héél interessant.
Zij staan er achter dat ik een dagje bij jou kom om alle vragen die ik heb aan jou te stellen en om daarnaast zelf te ervaren wat jij doet.

Wat heb je dan verteld wat ik doe?
Ik heb verteld dat je mensen weer laat zien wie ze werkelijk zijn. Dat jij mensen weer terug bij zichzelf laat komen. Zodat mensen weer kunnen leven vanuit hun hart, vanuit hun gevoel in plaats vanuit hun hoofd.

Juul had als klein kind een sterke intuïtie.
Feilloos voelde ze alles en iedereen aan.
Ze kon makkelijk de kwaliteiten van iedereen waarnemen maar zag daarnaast ook wanneer kinderen of volwassenen niet goed in hun vel zaten of ziek werden.
Op school werd er niet gesproken over intuïtie, gevoelens, je natuurlijke kwaliteiten en alles wat ze van binnenuit waarnam.
Het draaide om de vakken, de feiten en de cijfers.
Intuïtie leek niet van nut te zijn. Ze begon zichzelf af te sluiten voor haar gevoel.
Meer en meer begon Juul zich aan te passen.
Hierdoor werd ze steeds meer “zoals het hoort” en steeds minder wie ze IS.

Ik was hierin lange tijd geen voorbeeld voor haar.
Ook ik had als kind geleerd om af te stemmen op mijn omgeving.
Met mijn intuïtie wist ik als kind al feilloos wat iedereen nodig had, wat mensen van mij verwachtte en daar voldeed ik aan.
Ook ik had geleerd mijn jas binnenstebuiten aan te trekken en om af te stemmen op de andere, op de omgeving.
Totdat… ik ziek werd.
Ik leefde de programmering.
Ik mocht terug naar de verbinding met mezelf.
Dat was de plek waar heling plaatsvond.
En hoe dichter ik bij mezelf kwam, hoe meer en meer mijn kinderen “thuis kwamen” bij zichzelf.

Kinderen doen namelijk niet wat je zegt, ze doen wat je doet.
En zolang je blijft handelen vanuit angst, onzekerheid of tekort zal ook je kind dit doen.

Juul zit inmiddels in HAVO 2.
Ze wil later intuïtief juf worden.
Een opleiding hiervoor bestaat (nog) niet.
Scholen die buiten de kaders denken en handelen zijn op komst.

Op naar een toekomst waarin we samen kunnen creëren in plaats van moeten presteren ❤

Met dank aan het Montessori College Eindhoven voor deze stagedag, voor de brede visie die ondersteund word en voor een mooie inspirerende ochtend met m’n dochter 💞

“When I was 5 years old, my mother always told me that happiness was the key to life. When I went to school, they asked me what I wanted to be when I grew up. I wrote down ‘happy’. They told me I didn’t understand the assignment, and I told them they didn’t understand life.”

― John Lennon

Een tijd geleden stond het verhaal over mijn ziekte en herstel periode in het Veldhovens weekblad.
Naast het feit dat het een fijn en gezellig interview was had ik er weinig aandacht aan geschonken. Stond er niet bij stil.
Totdat…
Ik mijn (bijna) dagelijkse rondje naar het winkelcentrum liep.
Ik werd ineens door meerdere mensen aangesproken.
Er ontstonden mooie, open, eerlijke gesprekken. Mensen deelde in openheid hun eigen verhaal, stelden vragen etc.
Ook waren er mensen die me “plots”, ineens niet zagen en me juist lelijk aankeken.
Ineens besefte ik me, oooh ja, mensen hebben natuurlijk de krant gelezen.
Vroeger maakte het mij nog wel eens onzeker.
Waarom kijkt iemand boos naar me? Waarom negeren mensen me nu zomaar?
Ik deed er destijds alles aan om dat hoe dan ook recht te zetten.
Dacht dat die reacties te maken hadden met wie ik als persoon was of wat ik deed.
En zo ging ik meer en meer handelen naar wat ik dacht dat anderen fijn vonden en bleef er op den duur nog maar weinig over van wat ik zelf fijn vond.
Ook onze kinderen namen dat gedrag automatisch over.
Tot het besef kwam dat je nooit de mening van die ander bent of kunt zijn.
Ik ben niet die dappere, die liefdevolle, die eerlijke, die spontane, die verwaande, die zweverige, die wegcijferende , die aandachtstrekker, die wereldverbeteraar of wat je allemaal al niet kunt vinden. Dat wat jij denkt in mij te zien.
Ik deelde “slechts” mijn verhaal.
Wat het oproept bij een ander is alleszeggend over de ander maar zegt niets over wie ik werkelijk BEN.
Door het lezen of horen van een verhaal word er iets in jezelf getriggerd, er word iets geactiveerd.
Dat is altijd je eigen, unieke trigger, die jou iets over jezelf verteld maar niets over mij.
Tijdens mijn herstel periode waren deze interne triggers bij mezelf een zeer waardevol instrument.
Waar voel ik angst, onrust, plezier, veiligheid, onveiligheid, vrolijkheid, etc?
Hoe meer triggers ik oploste hoe dichter ik bij herstel kwam.
Alles is energie. (E=MC2, Einstein)
Waar angst een lage frequentie heeft, heeft liefde een zeer hoge, helende frequentie en positieve werking.
Door steeds meer lage frequente emoties op te lossen en liefdevolle energie er te laten zijn trad herstel sneller in.
Ook voor de kinderen een waardevol proces omdat een puberwereld bol staat van (ver)oordelen.
Ook zij zijn niet het oordeel van die ander.
“Ja, mam…. dat weten we inmiddels wel😅”
Oké fijn!!!
Jij bent niet wat ik denk over jou en ik ben niet wat jij denkt over mij.
We ZIJN❤

Dus… Het zat tussen de oren?
Onlangs verscheen mijn Lyme verhaal in de regionale krant.
Daar ontving ik vele reacties en vragen op.
De meest voorkomende vraag was wel…
Was het dan psychisch?
Nee, mijn lyme was zeker niet psychisch of verzonnen, zoals we geen enkele ziekte verzinnen.
Maar wat bedoel je dan exact?
Ik heb al vaker getypt dat iedere ziekte je een verhaal verteld.
Of je nu Lyme, kanker, reuma, huiduitslag, depressies, angsten of wat dan ook hebt.
Die “signalen” heb je niet voor niets. Ze willen je iets duidelijk maken.
Als ik dit vertel kan dat soms weerstand met zich meebrengen.
Dat begrijp ik volledig.
Niemand wil ziek zijn, iedereen wil een fijn leven leiden, geliefd zijn en nog veel meer van dat.
Wat maakt dan dat je lichaam ziekte “creëert”?
Ik gaf al eerder aan dat ik zelden ervaringen van anderen deel omdat iedereen uniek is.
Toch bemerkte ik dat het soms wel echt inzicht geeft.
Een vrouw kwam bij mij met de wens voluit te willen leven.
Haar leven liep al lang niet meer vanuit een flow.
Als kind had ze te horen gekregen dat ze een schande was voor de familie, dat ze beter dood had kunnen zijn.
In haar onderbewustzijn zat een programmering:
Ik moet overleven, ik moet boete doen.
Kun je voorstellen wat dit doet met al je cellen?
Dag in dag uit, jaar in jaar uit draait er op de achtergrond een onbewust programma.
IK MOET overleven / Ik Moet boeten.
Wat doet dat met je lichaam?! Wat doet dat met al je cellen.
Zullen je cellen hier ontspannen onder zijn of juist verkrampen?
Exact.. Het laatste.
Je lichaam raakt in een vecht, vlucht of bevries stand.
Net zolang tot de programmering opgegeven word.
Blijft die bestaan dan gaat je lichaam je een seintje geven.
Hallo!!!!!
Er draait een verkeerd programma!!!!
En wat doen wij….?
Wij nemen een Paracetamol in zodra dat lichaam het eerste signaal geeft, word het signaal erger dan bestaat er wel weer een sterkere pil.
En, eee…. we blijven vooral wél doorwerken en doorgaan ondanks deze signalen.
We willen zeker niet zo’n zeikerd worden als…..
En dan ineens word je buiten spel gezet.
Is die gevreesde diagnose ineens een feit.
Word er met man en macht gewerkt om het signaal wat jou lichaam je geeft weg te halen.
Je krijgt een zalfje voor je eczeem, je betaald 30.000 euro voor een dure lyme behandeling in het buitenland, je tumor word verwijderd, je ontvangt thuishulp bij je chronische vermoeidheid etc, etc.
En nog stééds draait het on(der)bewuste programma op volle toeren.
Is dat psychisch…. nee absoluut niet!!!!
Heb je je ziekte verzonnen….
Nee, totaal niet!!!
Tijdens een coaching sessie word het onbewuste programma wat draait zichtbaar gemaakt.
Zo trof ik onlangs een jonge meid met pijn klachten die haar ernstig beperkte.
Binnen 1 1/2 uur zei ze.
Sandra…
Mijn pijn beschermd mij juist.
Ik leef mijn leven niet zoals ik het zou moeten leven en daarom geeft mijn lichaam mij steeds meer letterlijk pijnlijke signalen.
Een hele reeks aan onbewuste patronen werd zichtbaar.
Patronen die er bij haar ouders en grootouders ook al inzaten.
Een ander mooi en heel dierbaar voorbeeld ❤
Tijdens mijn lyme periode had ik de allerergste zenuwpijn in mijn benen.
Die pijn was oprecht ondragelijk te noemen.
Daarbij had ik het gevoel alsof er een dolk rechts in mijn onderrug zat.
Ook ik leefde mijn leven niet zoals ik het het liefst zou willen.
Was mezelf ergens kwijt geraakt.
Het werd me duidelijk dat dit een patroon was wat al lang in de familie zat.
Mijn vader stierf op 39 jarige leeftijd aan een hart infarct.
Zijn beide benen (aderen) waren al helemaal dichtgeslibd.
Het werd duidelijk dat die pijn in de benen terug te voeren waren aan een oud familie trauma.
Mijn pijn nam af maar die onderrug bleef een kwetsbare plek.
Totdat ik laatst spontaan op de koffie ging bij mijn oom, de tweeling broer van mijn vader.
Hij gaf aan veel pijn te hebben rechts onder in zijn rug. Exact op de plek waar ik “het dolk gevoel” had.
Ik vertelde hem over mijn ervaring die zichtbaar werd omtrent trauma in de familie lijn.
Vastgelopen zijn, je leven niet kunnen leven zoals je dat het liefste wilt en dat daardoor mijn benen het aller pijnlijkste waren.
Mijn oom vertelde dat mijn opa een ernstig vrachtwagen ongeluk gehad had vroeger.
Daarna kon hij zijn leven niet meer leven zoals hij dat het liefste deed.
Opa veranderde, liep vast zoals ook mijn vader en mijn benen vastliepen.
Na dat koffie moment kwam er vastgezet verdriet los bij mij.
Op een nog dieper niveau.
Daarna is de pijn in mijn onderrug volledig verdwenen.
Dankbaar dat dit stukje zichtbaar kon en mocht worden waarna het kon helen.
Ziekte is het gevolg van….
Het laat je zien dat er onbewust nog een programma draait wat niet dienend is voor je, wat je weghaalt bij wie je werkelijk bent.
Los van alle onbewuste programmeringen, angsten, overtuigingen.
Terug naar wie je écht bent. Naar wat jou, jou maakt.
Zodra je daar bent treed vanuit die diepte herstel in.
Mijn inziens is dát wat ware heling is❤

Foto:
Mijn oom en vader als tweeling in de box.

Onlangs was ik bij “onze fotograaf” Jerry Voorjans.
Hij had nog een hele oude foto van Eric en mij. Of ik die wilde. Leuk!
Bij Jerry trof ik een aardige vrouw, even gekletst, koffie d’r bij.
Eenmaal thuis zag ik een appje van Jerry.
San, bel ff!
Die vrouw wil jou graag interviewen voor de krant.
Wie mij?! Ja!
Oké.
En zo zat ik ineens op de warmste dag ooit met Hannie Bettgens aan de koffie (en heel veel glazen water)
Een fijn open en eerlijk gesprek.
Beide voelen en weten dat er veel meer wegen zijn dan ons vaak voorgeschoteld word.
Ik had geen idee wat er uiteindelijk in de krant zou komen van ons gesprek.
Maar wat leuk om eens te ervaren hoe mijn verhaal opgepikt word door een ander en hoe het dan vorm krijgt.
Mooi dat ze beschrijft dat alle antwoorden in jezelf zitten.
Dat is voor ons wel écht de kern.
Iedere ziekte verteld je een verhaal, zodra je op diep niveau begrijpt waarom je ziek geworden bent kun je van binnenuit herstellen.
Wij weten niet meer dan jij, wij hebben geen trucje, geen oefeningen of opdrachten.
We hebben slechts een tool om de sleutel naar jezelf zichtbaar te maken🔑❤
Dank aan Hannie Bettgens en Jerry Voorjans voor deze spontane ontmoetingen en gesprekken.