Dus… Het zat tussen de oren?
Onlangs verscheen mijn Lyme verhaal in de regionale krant.
Daar ontving ik vele reacties en vragen op.
De meest voorkomende vraag was wel…
Was het dan psychisch?
Nee, mijn lyme was zeker niet psychisch of verzonnen, zoals we geen enkele ziekte verzinnen.
Maar wat bedoel je dan exact?
Ik heb al vaker getypt dat iedere ziekte je een verhaal verteld.
Of je nu Lyme, kanker, reuma, huiduitslag, depressies, angsten of wat dan ook hebt.
Die “signalen” heb je niet voor niets. Ze willen je iets duidelijk maken.
Als ik dit vertel kan dat soms weerstand met zich meebrengen.
Dat begrijp ik volledig.
Niemand wil ziek zijn, iedereen wil een fijn leven leiden, geliefd zijn en nog veel meer van dat.
Wat maakt dan dat je lichaam ziekte “creëert”?
Ik gaf al eerder aan dat ik zelden ervaringen van anderen deel omdat iedereen uniek is.
Toch bemerkte ik dat het soms wel echt inzicht geeft.
Een vrouw kwam bij mij met de wens voluit te willen leven.
Haar leven liep al lang niet meer vanuit een flow.
Als kind had ze te horen gekregen dat ze een schande was voor de familie, dat ze beter dood had kunnen zijn.
In haar onderbewustzijn zat een programmering:
Ik moet overleven, ik moet boete doen.
Kun je voorstellen wat dit doet met al je cellen?
Dag in dag uit, jaar in jaar uit draait er op de achtergrond een onbewust programma.
IK MOET overleven / Ik Moet boeten.
Wat doet dat met je lichaam?! Wat doet dat met al je cellen.
Zullen je cellen hier ontspannen onder zijn of juist verkrampen?
Exact.. Het laatste.
Je lichaam raakt in een vecht, vlucht of bevries stand.
Net zolang tot de programmering opgegeven word.
Blijft die bestaan dan gaat je lichaam je een seintje geven.
Hallo!!!!!
Er draait een verkeerd programma!!!!
En wat doen wij….?
Wij nemen een Paracetamol in zodra dat lichaam het eerste signaal geeft, word het signaal erger dan bestaat er wel weer een sterkere pil.
En, eee…. we blijven vooral wél doorwerken en doorgaan ondanks deze signalen.
We willen zeker niet zo’n zeikerd worden als…..
En dan ineens word je buiten spel gezet.
Is die gevreesde diagnose ineens een feit.
Word er met man en macht gewerkt om het signaal wat jou lichaam je geeft weg te halen.
Je krijgt een zalfje voor je eczeem, je betaald 30.000 euro voor een dure lyme behandeling in het buitenland, je tumor word verwijderd, je ontvangt thuishulp bij je chronische vermoeidheid etc, etc.
En nog stééds draait het on(der)bewuste programma op volle toeren.
Is dat psychisch…. nee absoluut niet!!!!
Heb je je ziekte verzonnen….
Nee, totaal niet!!!
Tijdens een coaching sessie word het onbewuste programma wat draait zichtbaar gemaakt.
Zo trof ik onlangs een jonge meid met pijn klachten die haar ernstig beperkte.
Binnen 1 1/2 uur zei ze.
Sandra…
Mijn pijn beschermd mij juist.
Ik leef mijn leven niet zoals ik het zou moeten leven en daarom geeft mijn lichaam mij steeds meer letterlijk pijnlijke signalen.
Een hele reeks aan onbewuste patronen werd zichtbaar.
Patronen die er bij haar ouders en grootouders ook al inzaten.
Een ander mooi en heel dierbaar voorbeeld
Tijdens mijn lyme periode had ik de allerergste zenuwpijn in mijn benen.
Die pijn was oprecht ondragelijk te noemen.
Daarbij had ik het gevoel alsof er een dolk rechts in mijn onderrug zat.
Ook ik leefde mijn leven niet zoals ik het het liefst zou willen.
Was mezelf ergens kwijt geraakt.
Het werd me duidelijk dat dit een patroon was wat al lang in de familie zat.
Mijn vader stierf op 39 jarige leeftijd aan een hart infarct.
Zijn beide benen (aderen) waren al helemaal dichtgeslibd.
Het werd duidelijk dat die pijn in de benen terug te voeren waren aan een oud familie trauma.
Mijn pijn nam af maar die onderrug bleef een kwetsbare plek.
Totdat ik laatst spontaan op de koffie ging bij mijn oom, de tweeling broer van mijn vader.
Hij gaf aan veel pijn te hebben rechts onder in zijn rug. Exact op de plek waar ik “het dolk gevoel” had.
Ik vertelde hem over mijn ervaring die zichtbaar werd omtrent trauma in de familie lijn.
Vastgelopen zijn, je leven niet kunnen leven zoals je dat het liefste wilt en dat daardoor mijn benen het aller pijnlijkste waren.
Mijn oom vertelde dat mijn opa een ernstig vrachtwagen ongeluk gehad had vroeger.
Daarna kon hij zijn leven niet meer leven zoals hij dat het liefste deed.
Opa veranderde, liep vast zoals ook mijn vader en mijn benen vastliepen.
Na dat koffie moment kwam er vastgezet verdriet los bij mij.
Op een nog dieper niveau.
Daarna is de pijn in mijn onderrug volledig verdwenen.
Dankbaar dat dit stukje zichtbaar kon en mocht worden waarna het kon helen.
Ziekte is het gevolg van….
Het laat je zien dat er onbewust nog een programma draait wat niet dienend is voor je, wat je weghaalt bij wie je werkelijk bent.
Los van alle onbewuste programmeringen, angsten, overtuigingen.
Terug naar wie je écht bent. Naar wat jou, jou maakt.
Zodra je daar bent treed vanuit die diepte herstel in.
Mijn inziens is dát wat ware heling is
Foto:
Mijn oom en vader als tweeling in de box.