November 2017, ik zit op een donderdagnacht met mijn hoofd in mijn handen op de rand van het bed. De noodrem staat aangetrokken, helder denken is niet meer mogelijk en mij fysiek doet pijn in elke cel. Mijn zintuigen staan op non actief en ik voel alles en helemaal niks meer. Het is klaar. Na mijn ziekmelding op mijn werk en mijn aanmelding in de reguliere zorg heb ik eerst 2 maanden onder een dekentje op de bank gelegen. In slaap vallen op elke moment en weer overeind krabbelen als er actie werd gewenst. De spanningsmeter staat in het donkerrood en mijn lontje is eraf gebrand. Ik ga een afslag maken op mijn levenspad. De afgelegde leerweg was inspirerend en heeft me doen wankelen op mijn fundering maar het is genoeg. De gesprekken die volgden in de reguliere zorg waren mooi en zaten vol met waarheden en leermomenten. Maar de diagnoses die werden gesteld voelde niet als mezelf. De medicijnen die werden voorgesteld zullen echt wel een functie hebben maar niet aan mij besteed. Bedankt voor de moeite, de intentie en de manier waarop ik ontvangen ben, maar mijn weg naar mijn waarheid loopt nog even door.
De gesprekken in de complementaire zorg voelde als gelijkgestemdheid als een avontuur vol inspiratie en de avonden met mijn vrienden van “Soulbridge” smaakte naar meer. Van de week stond er weer een prachtige volzin op hun site en bij mij werd de juiste snaar weer eens geraakt. Er stond “We hoeven ons alleen maar te herinneren wie we werkelijk zijn”. Prachtig! Zo las ik ook de reactie onder een post van mijn nichtje, waardoor ik nu achter mijn toetsenbord gekropen ben. Er stond : “Je hoeft ook niet perse naar school te gaan om geslaagd te zijn”. En weer is het raak. Ik had altijd even tijd nodig om kwartjes te laten vallen of om een boodschap te vertalen van mijn hart naar mijn hoofd en andersom. Ik zie de wereld door de ogen van mijn archief dat steeds groter word en vol zit met verhalen. Ik heb in de sparring sessies en gesprekken met Sandra en Eric de eigenaren van Soulbridge de vraag gevonden die ik op dat moment nodig had. Namelijk “Wie ben ik”? Soulbridge, bedankt voor het zijn en bedankt voor de liefde waarmee ik word ontvangen als ik bij jullie aan de keukentafel zit. We zullen er nog vaker zitten en elke keer raak ik weer geïnspireerd.