Een aantal weken geleden kwam Juul de trap afgelopen met een armbandje. Kijk mam, deze neem ik vandaag mee naar school. Ik merkte op dat ik schrok, dat het me raakte, dat er iets in mij getriggerd werd en dat ik zelfs verdrietig werd. Het was namelijk het armbandje wat ik voor haar gemaakt had in de periode dat ik met mijn lichamelijke pijnen opgenomen was op de paaz afdeling. Waarom neem je vandaag dat armbandje mee dan? Nou omdat we iets mee naar school moeten nemen wat ons een gevoel van thuis zijn geeft. Oké. Hu, waarom dit armbandje dan dacht ik zonder hardop uit te spreken. Er schoot ineens vanalles door mijn hoofd. Voor mij was die periode afgesloten, ik was er nooit meer mee bezig. Maar nu ineens werd ik getriggerd. Heeft mijn dochter nog verdriet of trauma uit die periode?Loopt zij nog ergens mee rond? Is het echt nodig dat dit verhaal opnieuw gedeeld word en dan ook nog eens in een groep met onbekende mensen? Mijn hoofd ging compleet met mij aan de haal. Juul voelt mij altijd feilloos aan en zei direct… Laat maar mam, ik pak wel iets anders en rende meteen naar boven. Ik riep nog dat dat absoluut niet nodig was, dat zij ten alle tijde mag vertellen en delen wat voor haar belangrijk is maar ze was al weg. Zoals iedere dag was ook deze actie er eentje van op het allerlaatste moment en ze vertrok naar school. Op het einde van de middag, toen ze inmiddels alweer even thuis was ben ik bij haar op bed geploft. Ik vertelde haar dat ik even terug wilde komen op het armbandje. Ik vroeg haar eerlijk hoe zij terug keek op de jaren dat ik ziek was en op de periode dat ik in het ziekenhuis lag. Ze keek me aan en zei mama…. die periode heeft ons exact dat gegeven wat we nodig hebben. Die periode heeft ervoor gezorgd dat we voelden wie we werkelijk zijn. Weet je wat ik op school verteld heb nu? Nee lieverd, vertel… Ik heb mijn ring met hartje laten zien wat ik samen met jou in Londen gekocht heb. Ik heb verteld dat een thuisgevoel niet zit in iets wat tastbaar is. Dat een thuisgevoel in je hart zit en dat dat gevoel er altijd en overal is. En daarom mam…. wilde ik dus dat armbandje meenemen naar school. Jouw ziek zijn heeft ervoor gezorgd dat wij niet meer leven en handelen vanuit regeltjes, wat anderen ervan vinden of leven vanuit ons hoofd maar dat we steeds voelen wat kloppend is. Dat we weer volledig ons echte zelf zijn. Jouw ziek zijn was nodig om ons hele gezin opnieuw te laten leven vanuit ons gevoel….
