Momenteel is een masker dragen op veel plekken verplicht. Jarenlang heb ik ze al gedragen, geheel vrijwillig. Maskers om maar niet te laten zien wie ik werkelijk was. Uit angst, angst voor niet goed genoeg zijn, angst om er niet bij te horen, angst om ergens in te falen en ga zo maar door. Stress is nog steeds ziekte nummer één. Met burn-out of bore-out als gevolg. Uitgeput zijn omdat je je leven niet meer leeft zoals je zou willen. Uitgeput omdat je dag in dag uit niet meer de dingen doet waar je echt blij van wordt. Maar hoe lastig is het om te doen waar je het aller gelukkigst van wordt als je ware aard verstopt zit onder je maskers. Wat zijn wij mannen daar goed in. En daarom des te lastiger te erkennen dat we niet écht onszelf zijn. Afgelopen tijd trof ik mannen in al hun kwetsbaarheid. Mannen die eindelijk durven zeggen dat het eigenlijk niet zo rooskleurig was als ze altijd vertelden in de kroeg met een pilsje erbij. Jezelf durven tonen vergt moed. Eerlijk durven zeggen dat je al lang niet meer gelukkig bent in je baan maar wel financieel afhankelijk bent. Je teveel alcohol drinkt om nog te kunnen ontspannen. Je geen liefdevolle relatie meer hebt. Je al lang geen seksueel contact meer hebt met je partner. En toch toch alles maar door laten sudderen of hier uit angst met niemand over kunt spreken. Want echte mannen praten niet zingt “onze Guus” (Meeuwis) en daarom kabbelen wij mannen maar door tot we niet meer kunnen. Tot we echt op zijn of tot we beseffen dat ons leven te kort en te waardevol is en we er alles uit willen halen. Ik ben er mee gestopt. Geen rollen meer, geen spel meer spelen, geen maskers meer voor mij. En ja, het was eng, het vergt moed omdat je hoofd er steeds tussen zit met oordelen maar het was het waard. Dan ga je van overleven naar voluit leven.
