“Ik doe mijn best maar het is nog altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben ervan overtuigd dat er in ’n mensenleven dingen gebeuren die je voor altijd kunnen beschadigen. Je moet vergeven wordt er dan gezegd. Maar…wat moet ik vergeven als ik niet degene ben die het destructieve gedrag heeft vertoond? Maar…ik blijf mijn best doen het los te laten…”
Wanneer jij de overtuiging hebt dat je wonden niet kunnen genezen,
zullen ze ook niet genezen.
Wanneer je denkt dat iets voor altijd zal blijven,
zal het ook blijven.
Het oneindig blijven herhalen van je pijn verhalen,
zorgt ervoor dat je ook in die pijn blijft.
Mocht er al een proces van heling bezig zijn,
dan krab je het korstje er zelf weer af waardoor de wond blijft bestaan.
Vergeven doe je niet voor een ander,
vergeven doe je voor jezelf.
Het is de eerste stap.
Wanneer je kan vergeven,
veeg je het verhaal niet weg,
maar ontdoe je het van
een negatieve lading.
Een negatieve lading die je in
slachtofferschap houdt.
Je zegt eigenlijk: ik laat dit verhaal los
omdat ik niet langer wil dat het
mijn leven op een negatieve wijze beïnvloedt.
Daarmee verdwijnt de dader en slachtoffer
energie en ontvang je ruimte
waardoor je anders kan gaan kijken.
Wanneer iemand je iets heeft aangedaan,
blijf je degene de macht over jou geven
zolang je jezelf als slachtoffer ziet.
Zodra je bereid bent om te vergeven,
ontdoe je je van die verbinding en
laat je de rol van slachtoffer los.
Wat niet wil zeggen dat
je niets is aangedaan,
maar wel dat je niet langer bereid bent
om een ervaring in het verleden,
een persoon of situatie,
je heden te laten bepalen.
Dat is het zetten van een punt.
Pas dan kan de verwerking beginnen,
omdat je niet langer beïnvloed wordt
door dat wat er in het verleden
is gebeurd.
Pas dan ligt de toekomst
in jouw handen.
Bron: Lichtflits