Ik heb al veel beschreven over mijn weg naar herstel.
Helaas ben ik niet de enige die compleet vast liep. Ik tref nu ook in de coaching veel mensen, vaak al op jonge leeftijd die vastgelopen zijn waardoor er lichamelijke, psychische klachten of zelfs ziekte is ontstaan.
Ieder met zijn eigen, unieke verhaal. Het mogen en kunnen delen word altijd als fijn, waardevol en helend ervaren. Dat maakt dat ik ten alle tijde open en eerlijk wil zijn over wat ik, maar ook wij als gezin meemaken, ervaren en ondergaan.
Vandaar hier weer een stukje meer van mijn en onze weg.
Mijn absolute dieptepunt was begin 2015.
Op dat moment had ik non-stop zenuwpijn in mijn hele lichaam. Het enige wat ik nog kon was plat liggen en de pijnen opvangen. Omdat artsen niets konden vinden werd er niets gedaan.
Omdat dat een ondragelijke situatie werd besloot mijn man me naar het ziekenhuis te rijden.
Daar werd lichamelijk niet meer verder gekeken maar besloten dat het niet anders mogelijk was dan dat mijn pijn psychisch was.
Zo verbleef ik 5 maanden op de besloten PAAZ afdeling.
Toen ook daar geen diagnose gesteld kon worden die de pijn verklaarde was het reguliere advies om een jaar intern te gaan om te leren leven met deze pijnen.
Dat was het absolute dieptepunt. 1 ding wist ik zeker. Dan stopt het voor mij. Dit was voor mij geen menswaardig bestaan.
Op dat moment kwam de Lyme op mijn pad.
Ik liet me testen en de lyme bleek positief.
Alle soorten, alle stammen en alle co-infecties. Al had ik op dat moment geen idee wat het allemaal betekende.
Al snel dook ik overal in. Zocht wereldwijd alle informatie bij elkaar. Opzoek naar juiste behandelingen, artsen, voedingsadviezen en sloot me aan bij een lymegroep.
Waar er eerst nog de opluchting was dat er iets gevonden was ontdekte ik net zo snel dat herstellen van chronische Lyme hetzelfde leek te betekenen als de loterij winnen.
Ik zag namelijk helemaal niemand herstellen.
Inmiddels was ik al onder behandeling gegaan bij een paar complementair artsen.
Diep vanbinnen voelde ik dat dit niet zomaar op mijn pad kwam al had ik geen idee waarom. Een ding voelde ik wel en dat was dat als ik wilde herstellen iets compleet anders moest gaan doen dan de rest die ik niet zag herstellen.
En zo kwam ik puur intuïtief bij mijn therapeut terecht.
Ze stelde mij een coaching sessie voor.
Iedereen lijkt tegenwoordig coach te zijn, ik werkte zelf ruim 20 jaar als verpleegkundige, had twee revalidatie/burn-out trajecten doorlopen, alle alternatieve opties geprobeerd en 5 maanden doorgebracht op de paaz afdeling.
De kans dat er nog meer opties (coach mogelijkheden) waren leek mij schier onmogelijk.
Toch besloot ik voor die coaching te gaan. Ik vertrouwde mijn therapeut.
Op een flip over werd mijn doel geformuleerd.
Mijn doel was natuurlijk het intreden van mijn herstel.
Daarna werd via mijn onderbewustzijn uitgetest waarom herstel niet intrad.
Het eerste wat eruit kwam was dat ik ziek wilde zijn en ziek wilde blijven.
Ik werd heel verdrietig en boos tegelijk.
Hoe kan het zo zijn dat je er letterlijk alles aan doet om beter te worden (ik had al €16.000 uitgegeven aan lyme, kon op dat moment al bijna 3 jaar niet de moeder en vrouw zijn die ik wenste te zijn) en dat je onderbewustzijn aangeeft ziek te willen zijn.
Ik stond perplex, was het er ook helemaal niet mee eens, vanuit mijn hoofd ging ik flink in de weerstand.
(Alles wat geprogrammeerd zit in je onderbewustzijn is iets héél anders dan “het zit tussen de oren”. Mensen lopen daardoor ook echt vast of ontwikkelen echte ziektes)
We gingen verder met de coaching.
Ik wilde ziek zijn omdat ik niet meer wilde zorgen voor anderen.
Wederom voelde ik een soort van weerstand opkomen. Ik werkte al ruim 20 jaar als verpleegkundige, dat deed ik juist ontzettend graag. Hoe kan dit nu??!
Dit is niet waar, dit klopt echt niet.
Ineens werd een heel stuk in de familielijn (en nog veel meer) zichtbaar.
Op mijn 13e stierf mijn vader. Op zijn bidprentje stond;
“Sandra zorg goed voor mama en Johan’
(mijn broertje was 5 toen mijn vader stierf)
Zorgen….Hoe doe je dat als je 13 bent???
Met mijn gevoeligheid kon ik makkelijk anderen aanvoelen. Ik tunede in op wat anderen nodig hadden en ging daar vervolgens naar handelen. Als mensen tevreden waren dan wist ik dat ik het goed gedaan had en DAT werd
mijn leidraad. Binnen het gezin en later ook in mijn werk. Als mensen niet tevreden of gelukkig waren dan stelde ik mijn handelen bij.
In plaats van mensen te ondersteunen probeerde ik ze op te tillen om ze vervolgens over de finish te dragen.
Tijdens die coaching werd mij ineens zo duidelijk wat ik gedaan had. Ik had mensen om me heen die ik gelukkig wilde maken.
De illusie was dat ik niemand gelukkig kan maken.
Iemand neemt altijd zelf de beslissing voor gelukkig of gezond leven. Wie ben ik te denken dat ik daar invloed op heb. Dat lijkt op het eerste oog heel lief maar tevens ook erg grootmoedig.
Ik zou iets bezitten waardoor de ander gelukkig word. Dat kan absoluut niet. Iedereen beschikt (gelukkig) over zijn eigen geluk en iedereen kiest geheel naar eigen inzicht zijn of haar eigen pad.
Doordat ik al op jonge leeftijd leerde om andere mensen aan te voelen was ik de verbinding met mezelf kwijt. Mijn ‘jas” zat binnenste buiten. Ik wist niet meer wat ik nodig had. Ik leefde helemaal niet meer mijn leven. Wat kwam ik hier doen?
Het besef kwam dat Lyme er voor zorgde dat ik stil gezet werd.
Iedere Lyme patiënt incl. ik zelf geeft aan niet gezien te worden, geen hulp te ontvangen, de rug toegekeerd krijgen. Dit zijn “standaard zinnen” bij lyme.
Ik besefte ineens dat ik mezelf al lang niet meer zag, ik keerde mezelf de rug toe, ik gaf mezelf geen of in ieder geval niet de juiste zorg.
Lyme was slechts een spiegel. Een spiegel zoals iedere ziekte een spiegel is voor jou unieke verhaal.
(Zielsoorzaak van ziekte)
Die spiegel maakte mij duidelijk wat mij te doen stond.
Het was tijd dat ik de volledige verantwoordelijkheid ging nemen over mezelf.
Tijdens de coaching ontstond er een blauwdruk.
Een blauwdruk van de illusie die ik leefde, hoe zich dat uitte binnen mijn familie, binnen mijn gezin van herkomst en hoe het me bij mezelf vandaan hield. Er kwam een kantelpunt. Met de juiste processen ontstond er ineens heel veel ruimte.
Waar ik altijd dezelfde weg bewandeld had, waar er maar 1 weg leek te zijn werd het ineens licht, het werd glashelder.
Mijn wens was om mensen te ‘genezen”, te helpen en te ondersteunen.
Ik zag helpen als “alles” doen voor een ander.
Het enige wat me te doen stond was van mezelf gaan houden, mezelf gaan zien, me met mezelf gaan verbinden.
En toen ik dat deed….Startte mijn herstel en kon ik genezen
Dit was de ware weg naar heling. Pas als ik dit voor mezelf zou kunnen zou ik de weg kunnen laten zien aan een ander.
Iemand schreef ooit, als je niet thuis bent kun je onmogelijk het licht aan doen.
Ik zat in het donker, hoe kon ik denken dat ik dan het licht voor een ander zou kunnen zijn.
